Als je dozen met boeken uit je ouderlijk huis “verwerkt” dan kom je vanalles tegen. Mijn schoolrapporten uit de lagere en middelbare school om maar iets te zeggen. Klasfoto’s. Kinderboeken. Encyclopedieën over dieren of het heelal. Vooral dieren speelden in mijn jeugd een hoofdrol. In het echt – we hadden er heel wat, van konijntjes, cavia’s en katten over geitjes en schapen tot koeien en paardjes – en in boekvorm. Ik tekende ze ook.
Ja echt. Toen ik klein was tekende ik geen coureurs, maar wel dieren. Vooral paarden.
Ik weet van minstens een iemand die na ondertussen bijna dertig jaar nog altijd een tekening in kleurpotlood van mij van een merrie met veulen in zijn bureau ingekaderd heeft hangen. Ik ben al een jaar of vijftien niet meer daar geweest denk ik (veel trappen…) en toen ik een paar maanden terug in een email te lezen kreeg dat “de paardjes” er nog steeds hangen en dat ze hem doen denken aan gelukkige tijden, moest ik toch even slikken…
Paarden dus. Ik heb ze graag getekend. En ik heb ze uiteraard ook verzorgd, getraind, geaaid en er uren en uren tegen gepraat.
Toen ik een DELTAS boek over boerderijdieren terugvond gisteren begon ik dan ook net niet te huilen. Gelukkiger tijden waren dat inderdaad. Let wel, nu ben ik niet per definitie ongelukkig, maar ik herinner me wel nog andere tijden zonder allerlei beperkingen en met zoveel dieren om me heen dat het nu een soort droom lijkt. Gelukkig zijn er foto’s en tekeningen van.
En zo reed ik vandaag op mijn handbike voorbij het huis van mijn ouders richting velden en ik maakte de foto die ik nu hier en op Facebook in mijn hoofding heb gezet.
Paardjes.
Juist.
